Wyskokofunkcjonujące osoby z autyzmem i innymi niepełnosprawnościami do dwudziestego czwartego roku życia mają zapewnioną opiekę i naukę w szkołach i ośrodkach specjalnych. Niżej funkcjonujące kończą swoją naukę, która najczęściej ma charakter zajęć przysposabiających do codziennego życia, na poziomie szkoły podstawowej. Kiedy szkoła się kończy, siedzą w domach, bez terapii i kontaktu z rówieśnikami, skazani na wyłączną opiekę rodziców lub rodzeństwa. Jeśli nie są oni w stanie zaopiekować się nimi, trafiają do domów pomocy społecznej. Ze względu na specyfikę zaburzeń spektrum autyzmu nie są to zdecydowanie miejsca dostosowane do ich potrzeb. Pobyt w takich placówkach kończy się najczęściej regresem, nasileniem zachowania agresywnych i autoagresywnych. Z domów opieki społecznej trafiają do szpitali psychiatrycznych lub dostają silne leki uspokajające.